Ik voel een pijn,
een zielenpijn,
veel dieper dan dit leven.
Geen woord, geen blik,
of warm gebaar
lijkt mij nog troost te geven.
Herhaaldelijk
vertoont hij zich
en kijk ik hem weer aan.
En spiegelt hij mijn
zielenleed, waar ik
doorheen moet gaan.
De snode gast
baant zich een weg,
gauw naar mijn wachtend hart.
En vult al snel de ruimte
met zijn eenzaamheid
en smart.
Maar dan als ik mij open
voor zijn
liefdeloos gebaar.
Word ik mij in mijzelf
een openbarend
licht gewaar.
Verbindend en vervullend,
als een stil,
ultiem gebed.
Daagt het me
dat ik juist een stap
in vrijheid heb gezet.
© Jojanneke Noomen